Nóter de Bèrghem, famèe nömeruse,
che ’n fàa sö di squadre de balù,
che tance come nóter, gh’ìa nesù,
che ogni an o du gh’éra di spuse,

che i sorèle grande i fàa de mama
e i te mulàa di sberle strasalade;
che ’n sé rübàa i ciche e chele spade
che ’n fàa coi melgàs scotàcc a fiama,

che ’n fàa ’l bagn ’n del stès sòi marù
ma ü dré l’otro e dopo töcc ’n lècc,
che ’n gh’éra amò rispèt per i nòs vècc,
ergù i ghe dàa al pare amò del “vu”,

adès che mé stà bé e ’n sà di sciùr,
che a la polenta ’n gà cambiàt menù,
che ’n gà ferie pagade e ’l machinù,
’n gà pura a ès di càre genitùr.

Ü s-cèt o du, ma pròpe a fà la copia,
perché “Al dé de ’nco i s-cècc i costa,
bisògna staga dré” l’è la risposta.
Coragio, giuen, la éta l’è mai dopia,

la pasa svelta e öna ölta apéna,
la campa sö l’amùr e sö la gioia:
se tance s-cècc i fa scapà la oja,
i te regala ’l bé e la éta piena.

 

 

(22 settembre 2018)