Se pöde déf, tusài? Che si ’na forsa,
ghi prope ü grant’amùr per ’sto paìs:
se gh’è ergot de fa, el fì de corsa
e in chesta tèra i è i voste raìs.

Nasìcc in gir, per Ela spantegada,
cresìcc come di piante ’n mez al bosch
d’estàt a fa öl bagn in rìa a l’Ada,
po ’ndà per i sentèr infena al fosch,

si stacc di carpentér straordinare,
i lauràt ’nde l’acqua e ’nde ’l paciuch
come i è bù de fa i vuluntare
chi tegn a post i pracc e i nost ruch.

I taiàt sö canete e ü mar de spì,
m’a seminàt insema l’Alberù,
spianàt strade e sentér indi rubì,
netàd i spunde sporche del Fupù.

E adès per completà stà aventura,
e ’n vol dervé e scaà pö ü canàl.
Ma quando ghè öl cör l’è mìa sce dura,
e otre ghi öna grinta ecceziunàl.

Grazie, tusài. Ol bèl oservatöre,
la paserela ’n legn i è là chi dìs
chi val come la tor e S. Martöre
per la nost get e per öl nost paìs.

 

 

5 aprile 2003