I mé magù i tègne per la sira,
quando ’ndo ’n lècc e ghe rìe mìa a durmé;
tance pensér insèma e töt che ’l gira,
ol cör pesante el vusa dèt de mé.

Me turna ’n mènt ü mar de ocasiù,
moméncc de quando töt li ’ndàa bé:
la mé famèa, la dòna, i emossiù,
i mé tusài, i feste e ol ciel seré.

Ma söbet l’amarèssa la mé turna
coi sò problemi, i débecc, ol laurà
e töt ol mal che i disgràssie i sfurna
che quase i te sutèra ol tò domà.

Ma meno mal che ’l rìa pò la matina,
col sul che ’l pàsa la persiana scüra,
che ’l scolda ol cör e ’l da chèla spintina
che dis :”Coragio, lèa sö, l’è ura”.

E te ritróet la fórsa de stà al mónd,
de fà ol tò doér come ’na ólta
e de capé a la fì che in fónd in fónd
salute e amùr l’è pròpre chèl che cónta.

Me tire sö bé i màneghe e riparte,
me dìse che la éta l’è amò bèla;
me zögheró de növ töte i mé carte
e arderó a mé mama, la mé stèla.

 

 

(13 luglio 2013)